Smutek i melancholia w tych dniach...

[Brzoza]

...ma szczegolne prawo zagoscic w naszych sercach Pani Krystyno - inaczej nie umiemy okazac, jak bardzo nam brak tych co juz po tamtej stronie. Ile dla nas znaczyli, jak bez nich pusto, jaka szkoda, ze juz nigdy nie zamienimy z nimi slowa, juz nie przytula, nie usmiechna sie ani nie podniosa brwi w zdziwieniu, cokolwiek bysmy nie zrobili... Zostaly nam slady po nich: przedmioty, ktorych dotykali czy stworzyli, wspomnienia wspolnych chwil, ktore pielegnujemy w sobie, staramy sie pamietac ich glosy, spojrzenia, w czym pomagaja fotografie z uplywajacym czasem coraz mniej kolorowe... Czasem zyje jeszcze jakis gest albo mina w zachowaniu dzieci czy wnukow, ktore odziedziczyly je w genach - wychwytujemy je natychmiast i zamyslamy sie nad koleja rodzinnych losow, nad tym kto odszedl i nad soba...
Ale smutek trzeba oddalac, leczyc intensywnoscia zajec, jak sama Pani robi i komus tu niedawno radzila. To jest skuteczna metoda i bardzo kreatywna, dostarcza nowych wrazen, ktore pomalutku nawarstwiajac sie izoluja nasz bol po pozegnaniu. A przynajmniej nie mamy na to za duzo czasu, bo rzeczywistosc tu i teraz wola. Bo kazdy nowy dzien jest wazny! A Ci co nas zostawili na pewno chcieliby nas widziec stamtad gdzie sa szczesliwymi, a przynajmniej nie nieszczesliwymi. Przezywajmy dni co nam zostaly w sposob, ktory by ich cieszyl. Oczywiscie nas tez...
Najserdeczniej pozdrawiam Pania i zycze jutro pelnych puszek na kwescie, to bardzo pozyteczny sposob na wspomozenie utrzymania miejsc spoczynku w nalezytym stanie.

[Krystyna Janda]

Życzę radości i wiele dobrego.