Napisała Pani w Dzienniku:
"Przy ilości pracy i problemów, które mam na głowie czasem "wychodzę z nerw" jak się dawniej mówiło. Wszystkich, których po drodze, ostatnio biegnąc przez życie, dotknęłam, a raczej byłam niedostatecznie delikatna przepraszam i proszę o litość."
Boże drogi, ileż to razy My wszyscy "wychodzimy z nerw" w stosunku do osób obcych, ale co zgorsza do swoich najbliższych. I czy przepraszamy Ich za to? Wątpię. Przechodzimy do tego na porządku dziennym. A tu, Pani Krystyna pokazuje nam, właściwie przypomina, że słowo "przepraszam", to piękna cnota i wielka odwaga, bo trzeba przyznać się do swoich czysto ludzkich słabości...
Dziekuję Pani za ten przykład z całego serca. Gdybyśmy wszyscy potrafili się szczerze przepraszać i znać swoje słabości, albo przynajmniej gorsze dni, kiedy "wychodzimy z nerw"
Ja, bardzo często przepraszam moich bliskich - męża, tatę, babcię czy córkę. Jeśli przeprosiny dotyczą osoby dorosłej nie wzbudza to niczyjego zdziwienia
Kiedy jednak ja (dorosła) przepraszam córkę (dziecko) ... jest to niewychowawcze. Zawsze mnie to rozbawia. Bo jeśli czuję, że kogoś dotknęłam, to nie ma dla mnie znaczenia wiek tej drugiej osoby. Tym bardziej jeśli jest to dziecko, moje własne dziecko. I jeśli, jak pięknie pisze Pani Krystyna byłam niedostatecznie delikatna, uraziłam kogoś z bliskich czy obcych to również "przepraszam" i proszę o litość, która równoznaczna jest w moim przekonaniu, z zapomnieniem (wymazaniem) złych wspomnień i chwil.
Uczmy się zatem przepraszać.
Dziekuję Pani Krystyno za ten Pani piękny przykład. Jest Pani wyjątkowa, nawet jeśli wychodzi Pani z nerw
Cnotą jest przyznać się do tego. Sztuka, dla niektórych nieosiągalna i śmieszna. Dla Pani cnota przynależna do dobrej osoby, którą bez wątpienia jest właśnie Pani.Wszystkiego dobrego
Joanna
