............. /Margines.........

[krakowianka jedna]

Łabędzie zawsze mnie rozczulają... Dziękuję i pozdrawiam.

[Anda]

Krakowianko - to były pozdrowienia świąteczno-wiosenne od dzikich gęsi,

furkotały skrzydłami nad wodą, kreśląć różne znaki
i tańcząc wskazały nam kierunek naszej dalszej wędrówki północny-wschód,
oby się sprawdziło ale o tym sza........

Odpozdrawiam poświątecznie

[placunio]

DWA LATA temu 25 MARZEC 2006r

dzisiaj, ciepło BARDZO ciepło wspominam WSZYSTKIE osoby poznane w Apetycie,
pije z Wami kawę... znamy się DWA lata



bez WAS z "Apetytu" nie byłoby apetytu placunia do pisania na forum!!!

[anya_anya]

:*

[soulinka]

Sliczne zdjecia, powialo wiosna...

[Agniś]

Tak, pamietny dzień i wieczór. Spotkanie, tulipany i potem Apetyt

Dziękuję ponownie O. i Agnuskowi z organizację, za tyle pracy, za pomysł z Księgą Pamiątkową i za tort, i za te kubki - piękny pomysł !!!

To mój:

[soulinka]

widze ze macie cala kolekcje kubeczkow... super pomysl...

[placunio]

Agniś, ojjj dobrze, że się odezwałaś, bo już nie wiele brakowało, abym pomyślała,
że Apetyt to mi się przyśnił
a zielone dwie kropki i gwiazdka od anya_anya to tak jak pół wykrzyknika
(wypatrywanegooooooooooooooooo!)

dzięki za odzew!!!!!!!!

(kubeczków takowych to mamy aż pięć, tyle ile czerwonych kurteczek tam było -soulinka pozdrawiam)

[placunio]

Chadzka kozacka – czyli na „zielonej Ukrainie

Po trzeciej nocy spędzonej u Kseni (nazwa hotelu) mieliśmy do wyboru, albo stąd odjeżdżamy,
albo… no właśnie.
Kamieniec Podolski zwiedziliśmy wzdłuż i wrzerz (nowe dzielnice czyli tam gdzie toczy się życie -
to normalne blokowiska, sklepy czyli zwykłe miasto),

ale w głowie tkwią nam opowieści p. Alusi z Dyrekcji Parku o Dniestrze i jego cudach.

Niestety ani w przewodniku o tym ani śladu, ani na mapie nic mądrego nie widzimy.
Na dole w recepcji przypadkowo zobaczyliśmy na ścianie namalowane farbami mapy
i na nich niebieskie, wielkie rozlewisko… rozpytaliśmy się o nie, z trudem bo z trudem,
ale zrozumieliśmy, że tam mamy jechać.



Oczywiście pytaliśmy się, czy autem dojedziemy, bo tam dróg nie za bardzo widać…
-spokojnie, inni jadą, więc i my dojedziemy… no to jedziemy przez PODOLE,
tak się nazywa ta kraina

o drogę, czyli o potwierdzenie, czy my dobrze do Wielkiej rzeki jedziemy pytamy się
spotkanych na łąkach dziadków, siedzą i pasą swoje krowy…



zaczynają się wzniesienia, pagórki, lasy, droga cały czas wyśmienita, bo jak nie ma asfaltu,
to po ubitym piasku tez jedziemy


Jak pomorze oznacza kraj nadmorski, podgórze leży u podnóża gór,
tak PODOLE było krajem Rusi dolnej, zajmującym dolinę względem Rusi.
W tamtych czasach, gdy nie znano pomiarów wyniesienia nad poziom morza,
najprostszym sposobem porównania był kierunek biegu rzek, i tak
nad dolnym Dnieprem leżał Niż kozacki,

a nad Dniestrem, poniżej Rusi - „Podole”

[placunio]

Z daleka zobaczyliśmy czerwony dach, nowa cerkiew, obok był sklep, znaczy stół
i pani… z komórką w ręku,
tak się ucieszyła na nas widok, że chciała nam wszystko sprzedać,
bardzo się dziwiła, że tak sami jedziemy, przejęta narysowała nam dalszą drogę…
(dopiero potem zobaczyłam, że rysowała to na odwrocie jakiegoś urzędowego dokumentu –
wracając, oddaliśmy go, ku szczęściu …roztargnionej pani)



tą drogą dojechaliśmy do tego miejsca - pierwszy widok DNIESTRU!!!!
od razu wpadliśmy w zachwyt!!!
porzucamy auto, łapiemy plecaki i biegniemy nad wodę –
w pobliżu żadnych domów!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



Stoimy nad brzegiem rzeki DNIESTR,

na pierwszy rzut oka wygląda na trzy razy większą niż nasza Wisła, no i chyba jest głębsza



mimo słońca, nad sama wodą mocno wieje, kurtki i kaptury sie przydają



stoimy w jednym miejscu nad brzegiem, głowy latają dookoła – no pięknie, pięknie...

z lewej strony, patrząc pod słońce, widzimy w oddali rybaków na łódce



na wprost, przepięknie osłonecznione zbocze jaru Dniestru



a z prawej strony widzimy skałki…
nie wiemy w którą stronę iść, nie wiemy czy da się iść brzegiem?...
wybieramy wędrówkę po skałkach …



Pod nogami mamy takie drobniutkie płyteczki, to pokruszone łupki o kolorach brązowym,
czerwonym, aż do fioletowego.



daleko przed nami widać ścianę białych skał, może jakoś do nich dotrzemy?

[placunio]

trafiliśmy do NIEBA …
słońce świeci, wiatr śpiewa, woda szumi, łąki pełne kwiatów...













podchodzimy pod górę



Dniestr coraz niżej, coraz więcej go widać



no i biała skała już blisko nas



w dole fale rozbijają się o skały

[placunio]

jesteśmy na szczycie białej góry, przed nami rozlewa się olbrzymią wstęgą DNIESTR,
wije się zakolami, między zboczami jaru,
niebieska woda zlewa się w dali z niebem

NAJPIĘKNIEJSZE MIEJSCE jakie w życiu widzieliśmy
setki kilometrów pustej przestrzeni…

„Nie wiesz, że trzeba niebo zwalić i położyć
Pod oknami, i nazwać jeziora błękitem.”

…Potem jezioro z niebem dzielić na połowę,
W dzień zasłoną gór jasnych, w nocy skał szafirem;”
(„Rozłączeni” – JSłowacki)





stojąc pod krzyżem przeczytałam słowa
Modlitwy Lemkini

„Najwyższy Panie!
Nie pozwól zapomnieć ni dziś ni jutro, nie potem;
pomóż utrzymać w pamięci całą urodę kraju,
naszych bogatych, leczniczych, czystych wód w rzekach: Dniestru, Sanu…,
pamiętać piękno krajobrazu połonin,
nie zapomnieć najbogatszych grzybowisk, najurodzajniejszych jagodników,
jeżynników i maliniaków... „

[placunio]

… to tu w tych okolicach znajdował się Chreptiów – znany nam z Pana Wołodyjowskiego,
wtedy była tu stanica wojskowa Rzeczypospolitej nad brzegiem Dniestru,
w 1671r komendantem jej był Jerzy Wołodyjowski… dzisiaj zachowały się tylko pagórki…

i to
wtedy po rzecze Dniestr płynął Skrzetuski –
/bohater Ogniem i Mieczem/ do hetmana Chmielnickiego…

Szczęśliwe czasy dawnych rycerzy!
Szczęśliwe czasy, gdy cud po cudzie
Barwił powieści! Dziś kto uwierzy,
Jacy to byli żelazni ludzie,
Jakie to były zamki zaklęte,
W czarnych cyprysach dusze zamknięte?
Takie powieści spią niewierzone,
Takie powieści kryją klasztory,
Gdzie mnich przez szyby patrząc barwione
Światu nadawał tych szyb kolory.
Dziś kto uwierzy, że na skinienie
Ręki hetmana we mgnieniu oka
Zagasły światła — arf kona brzmienie,
Z ciemnością spada cichość głęboka?
("Żmija" fragment - JSłowacki)

[placunio]

intryguje nas biała skała, czytamy na tablicy

SKALNY MONASTER z XI wieku



podchodzimy do białej, wapiennej skały, ufffff jaka zjawiskowa!



schodkami na górę, widzimy już z bliska w skale mnóstwo otworów, pieczar,





Naszym oczom ukazały się wybielone pieczary ozdobione ikonami, podarunkami,
ludowymi ozdobami,
jesteśmy w dawnym, prawosławnym klasztorze,
pieczary to cele mnichów, zaglądamy do środka …
te dary to chyba podziękowania, albo życzenia, by jeszcze raz powrócić do tego miejsca…

[placunio]

a to widok spod pieczar na pieniącą się wodę w dole



woda – no nie! musimy przecież do niej wejść, schodzimy w dół



po drodze znajdujemy tajemnicze źródełko, potem wyczytaliśmy, że woda ma właściwości lecznicze



a po drodze mnóstwo drzew, krzaków udekorowanych wstążkami, sznurkami, chustami,
nie mieliśmy nic takiego, więc mM urwał swoje sznurki od kaptura i je tu przywiązaliśmy
- jesteśmy pewni - WRÓCIMY tu!!!!





i już brzeg Dniestru



ściągamy buty, zrzucamy ubrania…



i
pływamyyyyyyyyyyyyyyyyy!!!!!!! w Dniestrze
NIC TO (jak mawiał Mały Rycerz,), że nie lato, że druga połowa września…
(w razie czego mamy uzdrowieńcze tabletki Marijki )



a woda krystalicznie czysta, czy ciepła? ... hm…
w tamtej chwili, w tamtej radości była NAJCIEPLEJSZA na świecie





Wyjeżdżamy po dziesięciu godzinach, ostatni rzut oka na Dniestr, już łąki i bujne trawy przed nami -

Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,
Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi,
Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu.

Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu;
Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi;
Tam z dala błyszczy obłok - tam jutrzenka wschodzi;
To błyszczy Dniestr…
(A Mickiewicz "Stepy Akermańskie")

[placunio]

Dopiero teraz napiszę coś więcej o tym miejscu,
gdy tam dotarliśmy nic o nim nie wiedzieliśmy, chłonęliśmy wzrokiem i duszą…
dlatego chciałam, abyście i WY najpierw obejrzeli zdjęcia tej Krainy, zanim o niej przeczytacie…

ze szczątkowych informacji, które już w domu wytropiliśmy wiemy, że:

BAKOTA – w XI - XIV w. było tu wielkie miasto, większe niż Kamieniec Podolski,
centrum kulturalne i duchowe ( prawosławny klasztor wykuty w skale… )

Gdy Kamieniec Podolski zaczął zyskiwać na znaczeniu, Bakota stopniowo stała się prowincją…
potem tu przebiegała dawna granica polsko – turecka.

W latach 60-tych miasto Bakota zostało zatopione i powstało wielkie rozlewisko Dniestru…
to właśnie do tego miejsca dotarliśmy…

czyli pływaliśmy w nurtach Dniestru, który kryje dawne miasto,
podobno przy bardzo wietrznej pogodzie słychać bijące dzwony z głębiny…
postanowiliśmy to sprawdzić … kiedyś… w przyszłości,
bo

my już wiemy, że Bakota to „placuniów Grecja”
(akurat tu na forum wszyscy wiedzą co mam na myśli)…

już wiemy, że obejście zakoli Dniestru

to prawie czterdzieści kilometrów wędrówki brzegiem,

tydzień wędrowania…

wiemy już, że po drodze trafimy na duże i piękne jaskinie stworzone przez naturę w gipsach…
Jaskinia Optymistyczna - jest najdłuższą w Europie i drugą pod tym względem na świecie,
posiada 214 km korytarzy…
a wszystko to w KRAINIE pozbawionej wszelkich oznak cywilizacji,

tak właśnie wyobrażaliśmy sobie PRZYRODĘ, która oglądali kiedyś Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki …

poezja sama się TU pisze



Ajudah

Lubię spoglądać wsparty na Judahu skale,
Jak spienione bałwany to w czarne szeregi
Ścisnąwszy się buchają, to jak srebrne śniegi
W milionowych tęczach kołują wspaniale.

Trącą się o mieliznę, rozbiją na fale,
Jak wojsko wielorybów zalegając brzegi,
Zdobędą ląd w tryumfie i na powrót, zbiegi,
Miecą za sobą muszle, perły i korale.

Podobnie na twe serce, o poeto młody!
Namiętność często groźne wzburza niepogody,
Lecz gdy podniesiesz bardon, ona bez twej szkody

Ucieka w zapomnienia pogrążyć się toni
I nieśmiertelne pieśni za sobą uroni,
Z których wieki uplotą ozdobę twych skroni. (A Mickiewicz)


Na koniec zostawiam słowa naszej ukochanej piosenki,
śpiewaliśmy ją przy ogniskach od dziesiątek lat,
ale dopiero teraz wiemy co śpiewamy

Ej ty, ojcze atamanie
Ukraina śpi w najlepsze
Śpią sokoły na kurhanie
I stanęła woda w Dniestrze
Koń już ledwie nogi wlecze
Człek tak żyje, że nie żyje
Czas nie płynie, ale ciecze
Na limanie czajka gnije

Wyhowskiego szablą krzywą
Mała bawi się dziecina
Ty Kozacze śpisz leniwo
Płacze matka Ukraina
Skowroneczek strzepnął piórka
Gdzieś na stepie orzeł kracze
Rwie się pardwa i przepiórka
A ty jeno śpisz, Kozacze

Ej ty, ojcze atamanie
Niech nad tobą się użalę
Gdy tak dalej pozostanie
To chatynkę swoją spalę
Spisę w drobne drzazgi złamię
Szablę rzucę na dno morza
Sam się skryję na kurhanie
W dzikich stepach Zaporoża


TRZYNASTY dzień na UKRAINIE do dzisiaj nam się śni…

cdn….

[Małgosia Sz]

no teraz to się DOPIERO zakochałam!

[goferek31]

ja też

piękne te pieczary w skałach

piękne widoki

[Rfechner]

mnie normalnie dech zapiera ........

[kinia0406]

ja tu sobie zawsze siedzę po cichutku, no ale teraz...słów brak po prostu