wywiad i Nieborów

[aanna]

Mówiła Pani w tym wywiadzie, że szła, Pani mąż jechał bardzo wolno obok i tłumaczył, że nic się nie da zrobić w sprawie szybkiego wytrzeźwienia. Rzeczywiście inne życie.
Czytałam, śmiałam się, poszłam do męża opowiedzieć – powiedziałam Mu, że On jest taki sam, że my jesteśmy tacy sami. On też by jechał obok i cierpliwie tłumaczył – jakikolwiek problem by mi się nie przydarzył. Taki mi się mąż trafił.
Arkadia i Nieborów. Nasza zeszłoroczna wycieczka. Nie byliśmy nigdzie bardzo dawno. Szukaliśmy sposobu, którym okazały się jednodniowe wycieczki.
Nie będę opowiadać, bo wszystko kosztowne emocjonalnie. Mój mąż już słabo się czuje, kiedy idziemy, bardzo często ludzie nam się przyglądają. W Nieborowie mieliśmy wyścig wytrzymałościowy. Pracownicy muzeum poczekali na nas, droga od bramy do pałacu piechotą zajęła nam nie wiem, z pół godziny. Przyjechaliśmy przed samym zamknięciem muzeum. Niesamowite, jak ludzie potrafią być życzliwi. Spędziliśmy wspaniały dzień. Wszyscy go potrzebowaliśmy. Bo kiedy ktoś długo choruje, wszyscy – otoczenie – się do tego przyzwyczajają, życie jest nie do wytrzymania. W parku w Nieborowie czułam się, jakby ktoś na mnie wylewał balsam. Jakby sam układ parku, myśl, fakt, że ktoś dbał o te wszystkie rośliny, był tylko dla mnie. Aleja lip.
Mój ojciec był wtedy ciężko chory.
I tu mi się opowieść rwie. Znowu.
Pozdrawiam Panią i całą Pani rodzinę serdecznie
Anna M.

Aha, a Pani mówiła, że chciałaby być alkoholiczką. To dalej ten wywiad. Że to musi być miłe.

Też mamy zdjęcia stamtąd. Znowu - pierwsze zdjęcia od lat. Długo nie mogłam patrzeć na zdjęcia, robić zdjęć...

[Krystyna Janda]

Wysyłam uśmiech.