.

[sonja]

super.

[Mzimu]

miło mi Soniu że Tobie też.

[Witkacy]

Największy teatr świata

Siedzę na twardym krześle
W największym świata teatrze
Patrzę i oczom nie wierzę
Nie wierzę, ale patrzę

Przede mną mroczna scena
Nade mną wielka kurtyna
A przedstawienie zaraz się zacznie
Codziennie się zaczyna

Tragiczni komedianci
Od tylu lat ci sami
Niepowtarzalne stworzą kreacje
Zamieniając się znowu rolami

Ten, który dziś gra króla
Do wczoraj nosił halabardę
A jutro będzie tylko błaznem
Prawa tej sceny są twarde

Premiera za premierą
Pomysłów nie zabraknie
Publiczność zna ich wszystkie sztuczki
A jednak cudów łaknie

Po każdej plajcie antrakt
A po nim znów premiera
I jeszcze większa plajta
A teatr nie umiera

Siedzę na twardym krześle
w największym świata teatrze
Patrzę i oczom nie wierzę
Nie wierzę, ale patrzę

A obok mnie w milczącym tłumie
w cieniu tej wielkiej sceny
Artyści cisi i prawdziwi
Artyści niespełnieni

Nie zagram w tym teatrze
Nie przyjmę żadnej roli.
A serce, a co z sercem
A niech tam sobie boli

I każdy nowy sezon
Niech będzie jak pokuta
Stąd przecież wyjść nie można
Więc siedzę jak przykuta

Do tego właśnie miejsca
W największym świata teatrze.
Patrzę i oczom nie wierzę
Nie wierzę, ale patrzę
Pode mną smutna ziemia
Nade mną nieba kurtyna
Więc czekam aż Reżyser Niebieski
Ogłosi wielki finał.

Nie wierzę, ale patrzę


- tekst piosenki
Edyta Geppert

[sonja]

miło mi Soniu że Tobie też.

[bea]

Ptak

Wypadłem z klucza dzikich ptaków
Kiedy lecieliśmy wśród chmur
Tak w środku nocy ucichł łopot bliskich skrzydeł

I tylko w błyskawicy blasku
Ukośnie lśni ulewy szum
I wszystko trzeba czuć bo nic nie widać

Niełatwo wznieść się ponad burze
Z ciężką wilgocią mokrych piór
Ale nie można dać do ziemi się przylepić

Głos bliski lotu nie uskrzydli
Pozostał tylko ostry ból
I nim jedynie jeszcze można się pokrzepić

Więc lecę porażony chłodem
Niedługo będzie trwał ten lot
Bo ziemia nieba dnem a spadam coraz głębiej

Mówią że wróżę niepogodę
Podczas gdy mój schrypnięty głos
Przyciąga wzrok i zgina szpony jastrzębiom

(Jacek Kaczmarski)

http://www.youtube.com/watch?v=OcGBYvxyWIY

[Mzimu]

[sonja]

są teksty, których nie należy śpiewać.

[sonja]

nic

[sonja]

bo tak uważam.

[sonja]

są teksty, których nie należy śpiewać

[Witkacy]

Sonja często używa skrótów myślowych Krzysiu.

[sonja]

phi.

[Milord]

chyba znow mnie z kims innym pomylono ale to szczegol.

[Witkacy]

phi.

o!

[Milord]

Krzysiu, ależ to grafomania...

Mam serce i duszę,
i wiem, że kochać muszę.

[Mzimu]

..może to rap?

[Milord]

No, to nieporozumienie.
Wcale nie sugerowałem, że to Ty, krzysiu, napisałeś ten wierszyk z podstawówki.

[sonja]

o!

o?

[sonja]

..może to rap?

[sonja]

Stanisław Barańczak

Święto zmarłych


Podają sobie ręce

pod ziemią; leżąc na wznak, rozpychają

łokciami zgniłe deski, rozgarniają dłońmi

glebę,korzenie traw, odłamki próchna; milcząc

spiskują przeciw nam, zbierają siły;

zbyt wielu ich już;



zbyt wielu skulonych

w brzemiennych brzuchach grobów, które sterczą

tak kanciasto, że pęka ich ziemista skóra;

a oni rosną wewnątrz i rośnie im w płucach

ostatni przechowany haust powietrza, choć

przebiliśmy im pierś poprzez ziemię kołkiem

krzyża;



za lekka ziemia im i przegnił krzyż,

więc po co ta okrągła data: byśmy mogli

choć raz do roku za jednym zamachem

przywalić ich wieńcami, przygwoździć świecami

i przydusić nabożnym kolanem, aż stracą

nagromadzone siły, aż rozerwą

podziemny łańcuch rąk, opasujący Ziemię