Starość piękna inaczej

[kmencina]

Dzień dobry Pani Krystyno,

Bardzo lubię Panią od zawsze i podziwiam dzieło Pani życia - Teatr Polonia. Kibicuję Pani zmaganiom z losem i przeciwnościami. W ostatnią niedzielę 13 lipca (czasem widocznie w tej 13-tce coś jest) poszłam do Pani teatru po raz pierwszy odkąd jest już duża scena. I jakże się niezmiernie zdziwiłam - zwłaszcza w kontekście premiery, która miała się odbyć następnego dnia na Pl. Konstytucji - będąc świadkiem takiej oto sceny. Bardzo starsza Pani z laseczką pod ramię z córką. Pani, która niestety nie jest sprawna na tyle, żeby wspiąć się na miejsca w IV rzędzie. I stoi tak bezradna. Bardzo młody pan bileter, zamiast, jak by się można było spodziewać po Pani szeroko znanym podejściu do osób starszych, zapytać jak można pomóc i dwoić się i troić, żeby umożliwić starszej Pani obejrzenie sztuki, skoro i tak już tyle trudu kosztowało ją przyjście do teatru - oświadcza, że "na krzesłach stojących przy wejściu nie można usiąść, ponieważ są one dla osób spóźniających się". Córka próbuje coś ustalić z młodym panem bileterem, unosi się - nic w tym dziwnego. Ta sytuacja jest co najmniej dziwna. Traf chciał, że ta starsza pani to też wieloletnia aktorka, absolwentka szkoły Aleksandra Zelwerowicza, uczestniczka Powstania Warszawskiego. I chciała tylko obejrzeć sztukę w Pani teatrze... Jej jedyny komentarz to "Gdyby była tu Pani Janda, na pewno by się inaczej zachowała." I pozostaję w niezbitym przekonaniu, że tak by było. Tylko dlaczego ani pan bileter ani pani od promocji, której jedynym pomysłem było zwrócenie kosztu biletów nie umieli się zachować? Chwała za miejsca dla wózków. A co ze staruszkami, którzy nie wejdą na schody? Starość może być piękna, jeśli się o to wszyscy postaramy. Pozdrawiam serdecznie z nadzieją, że to jednak była jakaś pomyłka.

Klaudia Mencina